Keet (99) is nooit getrouwd geweest. Ze heeft fulltime gewerkt als kleuterjuf en leefde samen met haar oudste zus Kootje. In haar jeugd was Kootje als een tweede moeder. Eenmaal volwassen draaiden de rollen om en zorgde zij voor Kootje.

Haar leven beslaat een eeuw. Ze wil haar leven nog één keer als lopend verhaal herleven door te vertellen wat ze heeft meegemaakt en waarom ze welke keuzes heeft gemaakt. Ze wil met haar beschrijvingen een fractie van de geschiedenis nalaten; haar tijdsbeeld. Ze is een zelfstandige vrouw en maakte twee Wereldoorlogen mee die haar familie hard trof. Ze koos voor een leven waarin werk haar levensvervulling was. Feitelijk is ze als ongetrouwde vrouw zonder kinderen ‘een oude vrijster’, maar ze wil laten zien dat er een rijk leven schuilgaat achter die cliché-uitdrukking.

Rietje groeit op in een diepgelovig gezin. Haar focus is te leven zoals van haar wordt verwacht. Ze trouwt en krijgt kinderen die ze dezelfde waarden meegeeft. Het strenge christelijke geloof is verweven in haar leven, toch geeft het haar geen kracht. Pas als haar man ziek wordt en zij aan het roer van hun leven gaat staan, voelt ze een kracht in zich naar boven komen.

Aanvankelijk wil ze haar levensverhaal niet vertellen, maar ze heeft het cadeau gekregen van haar jongste broer. Hij roemt haar scherpe geheugen. Zij herinnert zich zelfs verhalen over hun grootouders en hij wil graag dat die familiegeschiedenis, naast die van hun jeugd, bewaard blijft voor het nageslacht. Ze twijfelt, maar als ze de eerste stap heeft gezet, is haar vertrouwen gegroeid en wil  ze ook de herinneringen aan haar volwassen leven delen om na te laten aan haar (klein) kinderen.

Eva heeft de ziekte van Graves. Dit is een auto-immuunziekte die de schildklier te snel laat werken. Eva heeft de meest heftige variant wat haar leven op allerlei vlakken ingrijpend beïnvloedt. In het dagelijks leven loopt ze regelmatig tegen een muur van onbegrip op. Mensen met de ziekte van Graves zien er immers niet ziek uit.

Eva wil dat familie, vrienden en collega’s begrijpen welke impact de ziekte op haar leven heeft. Zelf komt ze niet verder dan het vertellen van losse fragmenten. Het lukt haar niet samenhang te brengen in haar verhaal. Ook wil ze haar ervaringen delen met lotgenoten, hun naasten en betrokken artsen.

Vera is weduwe. Ze was jong toen haar vader onverwacht overleed aan een hersenbloeding. Jaren later, ze was getrouwd en had twee puberzonen, werd ook haar man getroffen door een hersenbloeding. Verschil is dat hij nog jaren heeft geleefd, weliswaar met grote beperkingen. Vera kan parallellen trekken tussen haar jeugd en die van haar zonen. De ontwikkelingen die zij tijdens zijn laatste levensjaren en na zijn dood heeft doorgemaakt, hebben haar gevormd tot de mens die zij nu is.

Dat verhaal wil ze vertellen. Het is een ander verhaal dan haar jongste zoon in zijn hoofd heeft. De keren dat Vera haar verhaal probeert te vertellen, loopt ze vast op wederzijdse irritaties en verwijten van zijn kant. Ze wil dat hij haar verhaal zonder onderbrekingen tot zich kan nemen. Misschien is hij er pas aan toe als zij niet meer leeft. Dat geeft niet. Ook die gedachte geeft haar rust.

Sjaan is weduwe en heeft één kind. Als tiener zorgt ze, na de dood van haar moeder, voor haar zusjes. Het bombardement op Rotterdam in 1940 en de oorlog in Indonesië een paar jaar later, fungeren als pauzeknop in haar leven. Ze is zestig als ze met een studie begint en de pensioengerechtigde leeftijd voorbij als ze gaat werken. Ze surft mee op de tweede feministische golf, met als groot verschil haar leeftijd.

Ze heeft één dochter en twee kleinzoons; een kleine familie. Ze is zich ervan bewust hoe ze haar leven tegen de tijd in heeft geleefd. Het vervult haar met gevoelens van voldoening. Gewone herinneringen stemmen tot nadenken. Ze geniet ervan om te pluizen door de tijd. En terwijl ze wandelt door haar herinneringen wordt ze zich bewust van de rode lijnen in haar leven. Die wil ze nalaten aan haar (achter)kleinzoons.